„Gdy zdałem sobie sprawę, że jestem z, a jednak poza światem,
stałem się wolny od całego pragnienia i strachu.„

Mistrz z rodowego nazwiska Maruti Shivrampant Kambli urodził się dnia 17 kwietnia 1897 roku o świcie w czasie pełni księżyca miesiąca ćaitra w mieście Mumbai (Bombaj). Urodził się jako drugi w kolejności z sześciorga rodzeństwa. Lepiej znany jako Nisargadatta Maharaj stał się duchowycm nauczycielem i filozofem nurtu Advaita Vedanta, a w końcu Mistrzem (Guru) linii Inćagiri (Inchegeri) śiwaickiego zakonu Navanatha Sampradaya. Rodzicami byli bogobojni wyznawcy tradycyjnego hinduizmu Shivrampant Kambli and Parvatibai. Jego ojciec pracował na służbie u kupca, a następnie nabył kawałek ziemi pod uprawę roli w okolicach Mumbai (Bombaju). Zaprzyjaźnił się z wykształconym braminem i prowadził z nim wnikliwe rozmowy duchowe, którym syn przysłuchiwał się z niezwykłym jak na swój młody wiek zainteresowaniem. Po śmierci ojca w 1915 roku, musiał wyjechać do miasta do pracy, gdzie udał się razem ze starszym bratem. Osiedlił się w biednej dzielnicy Bombaju (Mumbai), zarabiając na życie sprzedażą papierosów bidi (beedee). Ożenił się w 1924 roku z Sumatibai, miał jednego syna i trzy córki. Prowadził zwyczajne życie ubogiego Hindusa. W wieku około 34 lat spotkał po raz pierwszy swojego ostatecznego mistrza i nauczyciela duchowego Śri Siddharameśwara Maharaj, którego nauki stosował równolegle z wypełnianiem zwykłych obowiązków codziennego życia. Po trzech latach nastąpił w jego świadomości zasadniczy i nagły przełom: „Porzuciłem swoje ludzkie wcielenie, pozwalając mu troszczyć się samo o siebie aż do jego naturalnego końca”.

Nisargadatta Maharaj (Wielki Książę, Wielki Król/Mistrz) pochodził z ubogiej wiejskiej rodziny i miał za sobą tylko elementarną szkolną edukację, przysłowiowe sześć lat nauki. Poziom nauczania był jednak w Indii wysoki, zatem to tyle, co w Polsce dobre liceum, a i w Indii trzeba się było nauczyć czterech języków biegle, w tym Sanskrytu, z każdego przedmiotu zdać egzamin na koniec roku. W 1915 roku przeniósł się do Mumbai (Bombaju) i tam w 1918 otworzył kiosk, w którym sprzedawał głównie tanie papierosy, a potem niewielkie przedsiębiorstwo handlowe. Ożenił się, został ojcem czworga dzieci – i oto pewnego dnia w 1937 roku, po śmierci swego Guru, nie uprzedziwszy części rodziny, wszystko zostawił synowi i stał się wędrownym ascetą, samnjasinem poszukującym niezniszczalnych wartości. Resztę życia zamierzał spędzić w Himalajach, tak jak mistrzowie Himavantu z linii Natha Sampradaya. Jednak po krótkim czasie, już w 1938 roku za namową innego z uczniów Mistrza od którego się uczył, ponownie osiadł w Mumbai – teraz już jako nauczyciel prawd duchowych, Śri Guru, który kieruje ludzi na drogę życia uznaną przez siebie za najbardziej godną człowieka. Przybrał wtedy swoje nowe imię „Nisargadatta” – dla celów duchowych, gdyż przedtem nazywał się Maruti Kampli. Jak to mistrzoowie tantryczni, żył z pracy własnych rąk, prowadził sklep aż do 1966 roku czyli do 69 roku swego ziemskiego życia – można powiedzieć aż do wieku emerytalnego.

Nisargadatta sam także miał swojego Guruh, którym był nim Śri Siddharameshwar Maharaj, który udzielił mu Inicjacji (Dikszan) do zakonu Nava Natha Sampradaya w 1933 roku. Przed swoją śmiercią w 1936 roku guru powiedział mu: „Jesteś Najwyższą Rzeczywistością (Paramrahman, Paramatman). Nie wolno Ci wątpić w moje słowa. Mówię Ci prawdę i według niej działaj.” „Potem wszystko przyszło z wnętrza – niewzywane i nieoczekiwane”, wyzna Nisargadatta. Warto dodać, że w kontekście linii przekazu, sekretnych szkół i bractw tantrycznych terminy takie jak „Paramatman” oznaczają i owszem Najwyższą Duszę/Jaźń, ale często chodzi tu po prostu o najardziej zaawansowaną duszę w danej szkole, godną zostać następcą mistrza. I tak było w wypadku Nisargadatta Maharaj – został Najwyższą Duszą i Rzeczywistością, oczywiście Navanatha Sampradaya. Dzierżył linię przekazu aż do swej śmierci we wrześniu 1981 roku. Inchegeri Matha – Sanktuarium Inchegeri (Inćagiri) w miejscowości czy raczej małej wiosce Inchegeri niedaleko Bijpuri w stanie Karnataka, zostało założone przez Mistrza Śri Bhausaheb Maharaj w 1885 roku. Instrukcje nauk i praktyk zebrane przez Jego uczniów wydano w książce pod tytułem „Nama-Yoga„, z której wynika, że Bhausaheb Maharaj kładł wielki nacisk na metody znane jako Jńana Yoga (Dźńana Joga) – Ścieżka Wiedzy i Poznania.