Satanizm – w spolszczeniu szatanizm, obejmuje lucyferianizm, diskordianizm, setyzm, thelemizm, czarnoksięstwo, etc., to taka szkodliwa ideologia polegająca w skrócie na przypisywaniu Bogu zła, szkodliwości i błędu. Demony i ludzie źli, pochrzanienie, pomyleni przez demony, zakałapućkani i programowo sataniczni obłąkańcy przypisują Bogu, Elohim zło czy błędy. Satanizm to termin określający przekonania i ideologie, charakteryzujące się wierzeniami związanymi z Szatanem, Lucyferem, Belzebubem czy Sethem lub filozofią akcentującą opozycyjną stronę świata bądź ludzkiej natury (Szatan jako personifikacja natury ludzkiej).

Satanizm to szerokie pojęcie w którym mieści się całe spektrum rozmaitych ruchów i organizacji oraz osób indywidualnych i z niczym nie związanych tworzących tak zwane własne ścieżki. Można jednak zwykle wyróżnić dla ideologii satanistycznych kilka istotnych punktów wspólnych, jak chorobliwie podkreślany indywidualizm, chorobliwie pojęta wolność jednostki mająca na celu hedonistyczne zadowalanie własnych zmysłów, żądz i najbardziej absurdalnych pomysłów czy też chorobliwe zwalczanie wszelkiej mistyki, duchowości i ezoteryki wywodzącej się od Boga, szczególnie od Boga Najwyższego, Absolutu, Brahmana.

Swawola i szał zmysłów zamiast wolności, liczenie się tylko z sobą i własnym ja, zwalczanie wszystkiego co mogłoby to własne ja, ego, rozpuścić w Bogu, wolny seks bez wiązania się z kimkolwiek innym dłużej niż na czas kopulowania (burdelaryzm), odwrócenie hierarchii poziomów duchowych w zaświecie czyli postawienie sfer piekielnych jako najwyższych do osiągnięcia, np. kult nicości – to wszystko jest szeroko pojętą ideologią z nurtu satanistycznego.

Nicość zwykle opisuje się barwnie bez nadawania nazw, a jej opis jest przypisywany bogu, niebiosom, wyższym sferom świadomości, wyższym poziomom realizacji, tak, że ludzie przyjmujący ideologię satanistyczną nie są nawet świadomi tego, że zmierzają do piekieł unicestwienia. Ideologie satanistyczne poznać także po agresywnym domaganiu się tolerancji i akceptacji dla wszelkich dewiacji, zboczeń i wynaturzeń seksualnych, co jest generalnie stałym punktem programu, chociaż czasem na początku sprytnie maskowanym.

Ruch satanistyczny w XX wieku reaktywował i rozpromował Anton Szandor LaVey w latach 60-tych XX wieku, w czasie rewolucji obyczajowej przełomu lat 60-tych i 70-tych XX wieku. Poszczególne grupy satanistyczne są dość zróżnicowane pod względem przekonań, jednak można wyróżnić dwa główne kierunki:

– satanizm teistyczny (czczący Szatana jako realne bóstwo mogące ingerować w bieg wydarzeń);
– satanizm ateistyczny i deistyczny, w tym satanizm laveyański, niejako satanizm ideologiczny, bez kultu;
– satanizm indywidualistyczny polegający na tworzeniu własnych ścieżek i autorskich kursów pseudo rozwoju.

Pojęcie satanizmu wywodzi się ze starożytnej Palestyny; Żydzi odnosili je do osób, które podważały treści biblijne. O satanizm byli często posądzani wolnomularze. Były mason, Léo Taxil, opublikował dzieło, w którym twierdził, że czczą oni tajnie szatana. 

Satanizm jako Kościół satanistyczny i rodzaj religii to dość nowe zjawisko, które narodziło się na początku dwudziestego wieku za sprawą Herberta Sloane, który w Stanach Zjednoczonych założył pierwszą znaną w świecie amerykańskim religijną grupę wyznawców Szatana. Działo się to w 1948 roku. Świeżą subkulturą zainteresował się wtedy polski reżyser satanistyczny znany ze skłonności pedofilskich Roman Polański i nakręcił film o tej tematyce pt. „Dziecko Rosemary”.